ريوايس

گاهي اوقات براي آقا احسان و باقي بچه هاي كه با آنها اداي كشتي گرفتن را درمي آورم يا با آنها كشتي ميگيرم ، گزارش هيجان انگيز تهيه ميكنم و براي آنها از اصطلاحات كشتي آقاي عامل و اعتصامي استفاده ميكنم براي مثال:

المپيك غربال دانه درشت هاست--- كشتي جهاني جايي براي بزرگان كشتي است.

بدن اين كشتي گير تيغ كشتي دارد-- اين روس كشتي بلد ---

پي(روغن) همه چيز را به بدن ماليدن---- كشتي گير بَد بدن --- حريف چقر و سمج --- در چنگال حريف روس --- 

زير از چپ و راست --- بدن كشتي گير نمي ياد (عمل نميكند)--- .... در اين گزارشات بايد صدا ضخيم و حالت قهرمانانه و كوبنده به خود بگيرد. روحيه كشتي گيري داشته باشيد.

به نام خدا

اساتيد قديم و آقايان مربي ميگفتن: آقا جان، اجازه ندهيد گوشتان بشكند، دردسر است. ما با خنده ميگفتيم چرا؟ آنها با جديت ميگفتن : چون ديگر نبايد توي خيابان دعوا كني، كسي را نبايد بزني(چون كشتي گير زورش هم زياد است و ممكن است از ملت زورگيري كند)، دختر بازي نبايد انجام دهي، كمك پير زن و پيرمرد بايد بكني، توي اتوبوس بايد براي مسن ها بلند شوي تا آنها بنشينند ، به حرف پدر مادر بايد گوش كني ، وخيلي چيزهاي ديگر . اينها نصايحي بود كه مربيان به شاگردانشان كه به هرچيزي ميخنديدند ميگفتند. الان نميدانم ميگويند يا نه ؟ نميدانم اول تمرين قرآن ميخوانند يا نه؟ نميدانم اصلا  اين كارها براي كشتي لازم است؟ به روي از بهترين ورزش ها براي ايرانيان ساده دل و حرف گوش كن كشتي است. 

دانشجويي كه همراه تحصيل در سطح دانشگاه كاردانشجويي هم انجام ميدهد. پدرش را نزديك به يكسال است كه از دست داده است. ميگويند كه پاهايش توان راه رفتن ندارد ولي ذهن و دستان و نگاه هايش آزاد است. تا همين چند وقت پيش فكر ميكردم كه دختراني كه نقصي در جسمشان هست، به نوعي در ايران بد شانس ترين افراد جامعه هستند. اما از زماني كه زهرا ها را ديدم ديگر اينگونه نيست. از نگاه هايش خيلي چيزها را ميتوان فهميد. خيلي از سئوالاتي كه شايد نميتوان پاسخي براي آنها پيدا كرد. درخواست هاي كه هرگز جواب نخواهند داشت. اگر روحيه اي كه اين بزرگواران دارند يا مجبورن داشته باشند با آن ميشد دنيا را گرفت. گاهي اوقات دوست دارند كه ديگران اينگونه به آنها ننگرند ولي. حقشان هميشه ضايع است ولي خودشان بايد اين حق ها را زنده كنند. يك عبارت شنيدم كه گفت:« اگر فلج مادرزاد قهرمان المپيك نشود ، تقصير با خود اوست».

در دانشگاه هاي ايران و بخصوص در رشته ادبيات فارسي رودكي و منوچهري را در ترم اول سال تدريس ميكنند. اينكه اين كار چرا اينگونه صورت گرفته و آيا تا الان ادامه دارد ؟ نميدانم ولي كار خوب و ميموني است. در هر روي پاييز در رودكي خلاصه ميشود و اين دو چقدر با هم نزديك هستند مخصوصا اگر در زمان خزان و باران تدريس شود در جان هنرجويان خواهد نشست.

مرا بسود و فرو ريخت هر چه دندان بود                       نبود دندان، لابل چراغ تابان بود

سپيد سيم زده بود و دُر و مرجان بود                        ستارهٔ سحري بود و قطره باران بود

يكي نماند كنون زان همه، بسود و بريخت                   چه نحس بود! همانا كه نحس كيوان بود

نه نحس كيوان بود و نه روزگار دراز                              چو بود؟ منت بگويم: قضاي يزدان بود

جهان هميشه چنين است، گرد گردان است                 هميشه تا بود آيين گرد، گردان بود

همان كه درمان باشد، به جاي درد شود                    و باز درد، همان كاز نخست درمان بود

كهن كند به زماني همان كجا نو بود                          و نو كند به زماني همان كه خلقان بود

بسا شكسته بيابان، كه باغ خرم بود                          و باغ خرم گشت آن كجا بيابان بود

همي چه داني؟ اي ماهروي مشكين موي               كه حال بنده از اين پيش بر چه سامان بود؟ 

به زلف چوگان نازش همي كني تو بدو                        نديدي آن گه او را كه زلف چوگان بود

شد آن زمانه كه رويش به سان ديبا بود                      شد آن زمانه كه مويش به سان قطران بود

چنان كه خوبي مهمان و دوست بود عزيز                  بشد كه باز نيامد، عزيز مهمان بود

شد آن زمانه، كه او شاد بود و خرم بود                     نشاط او به فزون بود و غم به نقصان بود

همي خريد و همي سخت، بيشمار درم                       به شهر هر گه يكي ترك نار پستان بود

بسا كنيزك نيكو، كه ميل داشت بدو                          به شب ز ياري او نزد جمله پنهان بود

به روز چون كه نيارست شد به ديدن او                    نهيب خواجهٔ او بود و بيم زندان بود 

نبيذ روشن و ديدار خوب و روي لطيف                        اگر گران بد، زي من هميشه ارزان بود

دلم خزانهٔ پرگنج بود و گنج سخن                             نشان نامهٔ ما مهر و شعر عنوان بود 

هميشه شاد و ندانستمي كه، غم چه بود؟                دلم نشاط وطرب را فراخ ميدان بود

بسا دلا، كه به سان حرير كرده به شعر                      از آن سپس كه به كردار سنگ ‌و سندان بود

هميشه چشمم زي زلفكان چابك بود                           هميشه گوشم زي مردم سخندان بود

عيال نه، زن و فرزند نه، مئونت نه                                   از اين همه تنم آسوده بود و آسان بود

تو رودكي را -اي ماهرو!- كنون بيني                               بدان زمانه نديدي كه اين چنينان بود

بدان زمانه نديدي كه در جهان رفتي                                سرود گويان، گويي هزاردستان بود

شد آن زمانه كه او انس رادمردان بود                               شد آن زمانه كه او پيشكار ميران بود

هميشه شعر ورا زي ملوك ديوان است                             هميشه شعر ورا زي ملوك ديوان بود

شد آن زمانه كه شعرش همه جهان بنوشت                     شد آن زمانه كه او شاعر خراسان بود

كجا به گيتي بوده‌ست نامور دهقان                                مرا به خانهٔ او سيم بود و حملان بود

كه را بزرگي و نعمت ز اين و آن بودي                                مرا بزرگي و نعمت ز آل سامان بود

بداد مير خراسانش چل هزار درم                                  وزو فزوني يك پنج مير ماكان بود

ز اولياش پراكنده نيز هشت هزار                                  به من رسيد، بدان وقت، حال خوب آن بود

كنون زمانه دگر گشت و من دگر گشتم                             عصا بيار، كه وقت عصا و انبان بود

دموكراتيك‌ترين كشورهاي اسلامي از منظر دموكراسي به تركيه، پاكستان، اندونزي، مالزي و تا حدودي بنگلادش محدود مي‌شود كه البته حضور دموكراسي در پاكستان و بنگلادش هم به سوابق دوران استعمار بازمي‌گردد. ساير كشورهاي مسلمان را خيلي نمي‌توان در جدول «ليگ دموكراسي‌خواهي» در مراتب بالايي قرار داد. توهين به مقدسات مسلمانان و به دنبال آن تظاهرات و درگيري‌هايي كه به وجود مي‌آيد در حقيقت براي دموكراسي در اين كشورها چندان پديده مباركي نيست. اولين و مهم‌ترين پيامد اين حوادث اين است كه در واكنش به "توهين" به مقدسات مسلمانان، نيروها و جريانات تندرو كه در كشورهاي اسلامي هستند، دست بالا را پيدا مي‌كنند. آنها هستند كه به تلافي و اعتراض و قهر به خيابان‌ها مي‌آيند، تظاهرات برپا مي‌كنند، به سفارت امريكا يا ساير موسسات غربي حمله مي‌برند، خواهان ضربه زدن به غرب و غربي‌ها مي‌شوند، خواهان قطع رابطه با امريكا مي‌شوند و قس عليهذا. به عبارت ديگر در جريان اعتراض به توهين به مقدسات اسلامي همواره نيروهاي راديكال و اصولگرايي كه خيلي ارزش و اهميتي براي مفاهيمي همچون آزادي، دموكراسي و حقوق بشر قائل نيستند جلودار اعتراضات مي‌شوند. نكته دوم بيشتر مربوط به اعتراضات در ايران مي‌شود. اگر يك نفر ظرف چند هفته گذشته از كره‌اي ديگري به كره زمين مي‌آمد حيرت مي‌كرد. در تمامي كشورهاي اسلامي ديگر اين مردم هستند كه اعتراض مي‌كنند، به خيابان‌ها مي‌ريزند و در مقابل، حكومت‌هايشان هستند كه سعي مي‌كنند مردم را آرام كنند و به موضوع به شكلي فيصله دهند. در اين ميان فقط يك استثنا وجود دارد كه آن هم در كشور ايران است. آن مريخي شگفت‌زده مي‌شد چون در ايران بر خلاف تمامي كشورهاي اسلامي ديگر مردم به موضوع كاري ندارند و سرشان به گريبان زندگي خودشان است. در مقابل دولت ايران و نهادها و مراجع حكومتي به همراه صاحب‌نظران دولتي هستند كه صداي اعتراضشان بلند است. درست برعكس جوامع و كشورهاي اسلامي ديگر. در جوامع اسلامي ديگر حكومت‌ها مي‌خواهند غائله هرچه زودتر پايان يابد اما مردمانشان دست‌بردار نيستند اما در ايران مردم خيلي كاري ندارند و برعكس اين مراجع دولتي و حكومتي هستند كه دست‌بردار نيستند و نمي‌خواهند غائله فيصله پيدا كند. در حقيقت توهين به مقدسات براي مقامات و صاحب‌نظران دولتي در ايران و جريانات راديكال اسلام‌گرا در كشورهاي اسلامي، بهانه و دستاويز خوبي مي‌شود كه به بنيان‌هاي سياسي، فكري و فلسفي غرب حمله ببرند و براي طرفداران و پيروانشان آزادي بيان و آزادي عقيده را به توهين به مقدسات ديني تقليل دهند.

شورفارسي؛ شور حتي معني عجيبي هم دارد و حالت هاي مختلفي را بيان ميكند، براي مثال؛ نمك را ميگويند شور است، در مداحي ميگويند شور بگيركه حالت ريتميك دارد و سينه زدن تند را ايجاد ميكند و مداح هم حالت تصنيف مانندي را ميخواند، مثلي داريم كه ميگويند شورش را درآورده اي، يا شور و مشورت، يا ميگويند فلاني سلحشور است، يا دلم شور ميزند، يا فلاني شور جواني دارد، يا شور و شرّ،  آشوب و غوغا همگي به يك معنا (شوري عظيم به پا شد- در تاريخ بيهقي) راه افتاد، يا جمعيت را شورگرفته بوديا در كلمات قالي شور، مرده شور، روشور، سرشور همگي شورها به معني شوينده؛ ولي هيچكدام از اينها ربطي به دستگاه شور ندارند و نمك و شوري دستگاه شور را ايجاد نميكنند يا اصلا دستگاه شور، مزه ي شور ندارد، يك حس است، يك حالت عجيبي دارد از مزه ها هم بالاتر است و هر 4 مزه را با خود دارد. شورگسترده ترين مقام موسيقي ايراني است با فرزندانش. براي مثال تصنيف ياد ايام استاد كه با گوشه سلمك شروع ميشود در شور است و به قول اساتيد هر ايراني وقتي زمزمه ميكند در مقام شور است اما شور عرب؛ اين شور در موسيقي عرب و قرآني همان مقام صبا است. صبا يا شور عرب يك ربع پرده بيشتر از شور فارسي دارد و حالت غمناكي آن زياد است. در نمونه هاي فارسي آن يك تصنيف آقاي افتخاري مي خواند با اين عنوان: اين همه آشفته حالي  اين همه نازك خيالي اي سيه چشم اي سيه مو از تو دارم از تو دارم؛ حالت صبا را ايجاد ميكند يا آقاي ايرج خواننده ي شهير ايران يك تصنيف دارد به اسم من يه پرندم آرزو دارم  آن هم در صبا است، درست است شاد به نظر ميرسد ولي تهش غمي دارد كه دور از جان پدر آدم را درمياورد ، يا سيد جلال الدين محمديان در شيرين شيرينه ايتداي درآمد و آواز يا خود خانم هايده در شيرين شيرينه و آقاي معين با ريتم تند تري آرزو داشتم آرزو داشتم يار من تو باشي چراغ شام تار من تو باشي يا باز ايشان در دلبرم دلبر خانه خراب كرد باز مقام صبا در عربي است . در مداحي ها هم نمونه هاي زيادي داريم مثلن در شهادت حضرت فاطمه (ص) چيزهايي كه محمد طاهري خوانده است يا در شهادت امام حسن مجتبا (ع) -مدينه غريبم مدينه غريبم امان الامان- همه در مقام صبا عرب هستند. در تلاوتهاي قرآني هم استاد مصطفا اسماعيل بعد از نيم ساعت بيات خواندند گذري به صبا مي زند ولي استادي چون شحات انور بعد از بيات وارد رست ميشود. در ضمن در رديف هاي بيات عرب يا مقام بيات قرآن رديفي داريم به نام بيات شوري كه در دل آن هم شور نهفته است.  با كمك استاد بهشتي پور خط سير نُت شور فارسي و عرب را بنگريم:

 la  si koron   do  re  mi  fa  sol  la: شور فارسي