ريوايس

يادش بخير قديم ها يك برف و باراني در اين ايران مي آمد؛ ولي خير و بركت از همه چيز برگشته. ديروز چهارشنبه بعد از 17 روز از پاييز گذشتن بوي پاييز در همدان پيچيده بود. خوب ميشد حسش كرد. پاييز با بادهاي سردش با بوي دودهايي كه از سوختن برگها و درخت هاست. اين بوها هميشه براي من ياداور پاييز است ياداور حوادث و لحظه هاي با شكوه. از گرد و خاك همدان كه گذشت و به قول علما 6 ماه خاك بر سر و 6 ماه گل(با كسره بر روي حرف گ) به سر است، چيزهاي ديگري هم پاييز براي انسان دارد. 1 ساعت پيش در مراسم ختم عموي امير حسين صادق قول بودم. در آن مراسم همان پيرمرد هميشگي را ديدم كه در وسط مردادماه لباس زمستاني ميپوشد (امان از پيري) ولي الان كه هوا سرد شده باز همان لباس را پوشيده بود. چند تن از رفقاي سني مسلك هم در مراسم بودند و مداح با لسان تركي و فارسي و لهجه هاي مختلف از شرارت خلفا با آب و تاب تعريف ميكرد و هي اين رفقا چپ چپ دوست مداح را ديد ميزدند و در ذهن خود خرخره ي (سيب آدمش) را ميجويدند و من اين دو گروه را نگاه ميكردم و متحير؟ كه كدام درست ميگن. يك نفر هم ميوه را با تمام اشتها و مانند عزبان بر در حمام زنانه در حالي كه روضه ي حضرت علي اصغر خوانده ميشد ميجويد و به هر چيزي كه جلويش بود جز پوستي باقي نميگذاشت. احسان به دو سال نزديك ميشود و تازه گارد كشتي را ياد گرفته. 

ترتيل قرآن كريم هميشه شيرين بوده خصوصن با تلاوت قاريان خوش الحان. باز سايت راديو قرآن از اين 60 قاري تلاوت هاي مختلفي را در سايت گذاشته.ترتيل استاد ابوالقاسمي كه در عمرش يك ساعت هم در جمع ترتيل نخوانده شيرين است. به سايت ذيل مراجعه نماييد.

http://radioquran.ir/?part=menu&inc=menu&id=708

اذان هميشه خوب بوده و هست. اذان هاي زيبا در دنيا زياد است به همان مقدار هم انكرالصوات نيز وجود دارد. آدرس زير براي دانلود و گوش كردن به اذان هاي مختلف از راديو قرآن مناسب بلكه جالب است. ملاحظه بفرماييد.

http://radioquran.ir/?part=menu&inc=menu&id=716

عربستان و كلا اعراب زمستان و پاييز ندارند؛ بنابراين برگي و يخي هم ندارند كه در زير پايشان بماند و خش خش و غژ غژ كند؛ اعراب «گ ژ پ ژ » را ندارند و شايد دليلش اين باشد كه آنها پاييز و زمستان ندارندد كه برگ ها و يخ ها و برف ها در زير پايشان صدا كند. نميدانم. قضاوت با علما و اساتيد.

اينكه شغل شريفي هست يا نه كاري ندارم ولي انصافاً كمي هم سخت است. از هر كسي با 40دقيقه كار كردن 200 هزار تومن گرفتن هم شيرين است و هم سخت. بعضي از ما طاقت بوي بد دهان را نداريم. برخي ميگويند كثيف ترين جاي بدن دهان است؟ (چه عرض كنم) شايد هم درست بگويند. اگر مشتري زن باشد و داندانپزشك هم آقا قضيه كمي فرق ميكند. يك كمي بد است. دكتر «رضا تركمند» مرد خوبي است بالاي سر مريض گاهي روضه و گاهي سخنراني آقاي جوادي آملي ميگذارد؛ حالا در آن سر و صدا موفق به گوش كردن ميشود يا نه نميدانم؟ حتا گاهي از مشتريان چك هم قبول ميكند، روي درب ورودي نوشته از بد حجابين براي ورود معذوريم. وقتي عصب كشي(با كسره و يا ضمه بر روي حرف كاف) شروع ميشود گويا سوزن ته گرد در دندان فرو ميكنند آخرش هم يك دودي از دندان در ميايد كه معلوم نيست چه بلايي بر سر عصب بنده ي خدا آمد. 

اين روزها نميدانم عقب مانده شديم، كم عقل شديم، خرف(با فتحه بر روي ف و ر؛ لهجه فصيح ملايري) شديم، ديوانه و دهري مذهب(مسلك) شدم؛ فكرهاي به سر آدم ميزند كه آدم را به عادت هاي مختلف دچار ميكند. ديشب در شب قرآني همدان فكر ميكردم كه اگر يك بزرگي پيدا شود و خواندن قرآن را حرام اعلام كند چه اتفاقاتي مي افتد؟ به نفع چه كساني و به ضرر چه كساني خواهد شد؟ خودش يك نوع مبارزه با خداميشود و يا با مسلمان ها؟ آيا كمكي به مهجور بودن قرآن خواهد شد يا نه؟ نميدانم گويا كافر شده ايم.

«عليرضا موتاب» همشاگردي سه سال راهنمايي من است. پسري كه هم چهره ي جذابي داشت و هم درون پاك. عليرضا را آنقدر دوست داشتم كه دوري از او برايم عذابي بود در فصل تابستان. وقتي تابستان ميشد ميگفتم: خدايا دوري از عليرضا را چطوري تحمل كنم. نميدانم از همان اول راهنمايي او را دوست داشتم و حس عجيبي نسبت به عليرضا داشتم. عليرضا زياد به اين مسائل توجه نميكرد و سرش در كار خودش بود. كم كم بزرگ شديم و باز خيابان شريعتي محل تحصيل من. دبيرستان كمي از هم دورمان كرد تا پيش دانشگاهي كه اصلن هم را نديديم. چهارشنبه يك مرد توپر تقريبا قدبلند و كمي تپل، سرحال و خوش تيپ بالاي سر ميزم ظاهر شد و با اسم صدايم كرد خيلي گرم و صميمي حال و احوال كرد و من هم طبق عادت از او بهتر تحويل گرفتم. گفت: آقا مهدي نميشناسي گفتم نه. گفت: من عليرضا موتابم. وقتي اسمش را گفت تعجب كردم. ريش و سبيل باعث شده بود او را اصلا نشناسم. باورم نميشد عليرضا چقدر بزرگ شده بود و كمي جا افتاده. ولي او مرا شناخت. به عليرضا گفتم روزگار است ديگر. گفت ذهنت را از دست داده اي. تو كه تمام پايتخت ها را حفظ بودي و ميله بارفيكس مدرسه از دست تو آسايش نداشت. گفتم پير شديم عليرضا. ولي بايد يك تكاني به خودمان بديم. خيلي كند ذهن شدم. در ضمن عليرضا ازدواج كرده بود و بايد گفت هيچكس از عليرضا نميتواند سرتر باشد. در ضمن ياد يكي از حكايت هاي سعدي هم افتادم كه گفتنش جا ندارد در مورد يكي از دوستان سعدي و خلاصه..... عليرضا پسر خوب و با فهم و شعوريست به او تبريك ميگويم.

«سايتيف» يك جريان ساز در كشتي جهان و روسيه بود. هنوز جوانان دوست دارند مثل او كشتي بگيرند. هر بار كه روي تشك ظاهر ميشد مردم فقط از او قهرماني ميخاستند. برادر او نيز 3 بار قهرمان جهان شده است. او بر روي تشك از عهده هر حريفي بر ميامد. سايتيف 3بار قهرمان المپيك، 6بار قهرمان جهان و به همين تعداد قهرمان اروپا شده است. آتلانتا، آتن، پكن؛ سكوهاي قهرماني المپيك او بودند. وزن 74 كيلوگرم كشتي هميشه با او معنا پيدا ميكند. در ماه مبارك رمضان با زبان روزه در سر تمرين و تشك حاضر ميشد و هميشه اخلاق و بزرگي در روحيات او ديده ميشد. شايد اهالي داغستان از نژاد همان ديو سپيد شاهنامه باشند نه از خصلت او بلكه از نظر فيزيولوژي بدني و انعطاف پذيري و بد بدن بودن ، نميدانم.

آقا حداد عادل را كه كمتر ميتوان گفت سياسي است. شعري در كتاب هاي درسي داشت كه از كتب حذف شد. كلمه «تبريز» عامل اين حذف بوده؛ قبلن گفتيم از عجايب روزگار اين است كه «روز شعر و ادب فارسي» با نام «شهريار» شاعر و تبريز عجين است حال دوستان تبريزي از كلمه زبان مادري و دري و فارسي در كنار تبريز به «گمان» افتاده اند.