ريوايس

به نام خدا

گل اختر هميشه يادآور مرحوم خاله ام است. گلباجي، نامي بود كه هميشه مادر به ايشان خطاب مي كردند. يادش بخير. هنوز بعد از نزديك به چندين سال خوابش را ميبينم. ياد عيدها و نان هاي لقمه اي كه مي پخت به خير. هنوز بعد از بيست سال مزه اش را مي توان احساس كنم. عيدي ها و مهرباني هايش. سكوت و معناي نگاهش. بردن شيريني ميشكا براي تبريك و ارائه نكات اخلاقيش. لبخند مهربانانه اش. گل هاي اختري كه در حياط مدرسه داشتند.... گل اختر هميشه شاد، راست قامت، گلگون و شاداب است.

بسمه تعالي

قطعه اي شعر كه مدتي است در كارهاي حفظيم قرار گرفته و هنوز موفق و حفظ آن نشده ام تقديم مي گردد. پايين آن نوشته ام از استاد زرين كوب. حال كجا بوده و كي يادداشت كرده ام نمي دانم. اينترنت هم هر چه جستجو كردم، يافت نشد. چون جالب است، به يكبار خواندن مي ارزد.

بر سنگ هاي تفته فرو خفته چون غبار

از ريگ هاي تشنه گذر كرده چون نسيم

زين سان به تنگناي گذرگاه سرنوشت

پيموده ام فراز و نشيب اميد و بيم

جان سازمت نثار ره اي مرگ پيش رس

زين وحشت و شكنجه اگر وارهانيم.  زرين كوب

دوچرخه سواري را از همان اوايل كودكي دوست داشته و دارم. هيجان و لذت زائد الوصفي دارد. همه ي بچه ها دوچرخه را دوست دارند و با آن شكوه و عظمت را نشانه مي روند. سن و سال كه بالا مي رود هوس هاي كودكي به سر آدم ميزند. يك كارهايي مي كنيم كه دوست داشته ايم در جواني انجام دهيم. ولي دوچرخه سواري آنقدر لذت بخش است كه وقتي با يك كودك؛ دو نفري سوار ميشوي و وقتي مي اندازي توي سرپاييني و داد ميزني، تمام هيجان ها و تمام دوره هاي سني را با خود مرور ميكني. مخصوصا توي سرپاييني خوردني هم بخوري... جذاب، تمام نشدني.

فقط يك مشكل وجود داره، بزرگ ترها؟ كه مي بينند، ميگن: آقا مهدي: ديگه شما بايد دوچرخه، سوار نشي... ماشيني، موتوري .... بعضي ها هم سرشان را تكان مي دهند... منم از ترس شب ها بيرون درميام. ببينيم كي ماشين بزنه ... خيالمن راحت بشه.

برخي از افراد هم كه ميبينم سوار دوچرخه هستند... خيلي مسابقات ورزشي ميبينند... پدر آمرزيده ها چنان مي روند گويا كه آرمسترانگ هستند. بايد مواظب باشند ترقو ه اي ، باد فتقي و... چيزي اذيتشان نكند.

البته اين نكته هم بايد اضافه شود كه گرفتن دوچرخه ي ديگران هم لذت چنداني دارد. البته در زمان كودكي و يا با روحيات كودكي.

در ابتداي كوچه­ ي محل ما، در خانه اي كه متراژ آن نزديك به 250 متر است، پيرزني تنها با فرزندان بسيار ولي دور از او و خارج استان زندگي مي­كند. پيرزني با صداي بسيار شفاف، صاف، بالاي دو اكتاو، ژوست و زنانه. چند سال پيش خاطرم مي­آيد كه به يكي از خانه­هاي اطراف، در ابتداي صبح رفته بود و جاروي خود به در و ديوار آن زده بود و كلي ماجراها و ترس­ها و وحشت­ها براي آن همسايه ي بغل دستي پيش آمده بود.

يكروز هم در اواخر فصل پاييز در صبح يك جمعه­ي سرد كه احساس مرگ را از زاويه­هاي تنگ كوچه و ساختمان­هاي بلند و غول­پيكر و عربده­كش و درهم تنيده و برگ­هاي غلتان و بي­جان فصل­خزان، مي­توان احساس كرد با احسان عبور مي­كرديم كه از كُنج درب حياط، پيرزن داستان ما، آهسته آهسته داشت بيرون را نگاه مي­كرد. نه حال آن را داشتم كه سلام دهم و نه جرات جلو رفتن را. تازگي ها كمي بي رحم شده ام. او نگاه ميكرد و ما هم رد شديم. چند وقتي است فريادهايي مدام، شايد يك ساله ي  او را همه ميشنويم و اهميتي نمي دهيم. اصلاً آن پيرزن ديگر براي همسايه ها، چيز جذابي ندارد و همه چيز عادي است چه صبح هاي زود جيغ بكشد و چه نيمه شب ها ... همه چيز عادي شده. ديگر كسي به پليس و آتش نشاني تماس نميگيرد.  او خودش كم كم آرام ميشود. ما هم به زندگي هاي نكبت بارمان ادامه مي دهيم.

زنده، با تاني، پُر از احساس و گفتگو هاي رودررو، در بيات ترك و شور، از همه مهم تر مردانه، شفاف، سرحال، نويد بخش، سنتي، عاشقانه، لذت بخش، بدون تحرير اضافه و در آخر گلدسته اي و حرفهاي نهفته اي كه در خود دارد.

به نام خدا

گاهي وقت ها فكر ميكنم براي ذهن و شستشوي مغز ابياتي از بزرگان قوم خواندن خيلي كمك ميكند. خيلي قديم ها اشعاري را پشت سرهم راه مي انداختم. آخرين مصرعي كه پارسال به هم بافتم اين بود...

چند روزيست دلم هواي غاز كرده.

از افتخارات استان همدان داشتن جناب آقاي سيروس قنبري است. جوان خيلي خوب و دقيق و مومن. ان شاالله هر كجا هست در صحت و سلامت باشد.

 به نام خدا

صبح است ساقيا

قدحي پرشراب كن

دور فلك درنگ ندارد

 شتاب كن

زان پيشتر كه عالم فاني شود خراب

ما را ز جام باده گلگون خراب كن

خورشيد مي ز مشرق ساغر طلوع كرد

گر برگ عيش مي‌طلبي ترك خواب كن

روزي كه چرخ از گل ما كوزه‌ها كند

زنهار كاسه سر ما پرشراب كن

كار صواب باده پرستيست حافظا

برخيز

برخيز و عزم جزم به كار صواب كن

دستان / استاد شجريان/ دستگاه چهارگاه:

به قول دوستان، يكي از بهترين آثار موسيقي پنجاه ساله اخير؟ همين آلبوم دستان ميباشد. حال از چه جهت خودشان مي دانند. يا نوع انتخاب دستگاه بوده و يا كيفيت صدا دهي سازها و يا آمادگي خود خواننده و شايد هم ايمان قوي گروه تشكيل دهنده ي آلبوم. به هر روي، كل اثر شنيدني است چون از چشمه سارهاي طبيعي نشات گرفته و زيبايي و مهرباني و نشاط و ايده آل بودن را در خود نهفته دارد.

خود من اين كار را خيلي دوست دارم مخصوصا تصنيف« صبح است ساقيا»/ آمادگي بالاي استاد و جست و خيز هاي سازها كه هر لحظه يك اتفاق در حال زادن هست، انسان را به حركت، تامل و تفكر وا مي دارد.

تصنيف از اشعار حافظ است كه مثل هميشه همه چيز را به هم مي رزد و حرف خودش را مي زند و عبور ميكند. اصلا نميدانم كارهايي كه استاد شجريان و مرحوم مشكتيان با هم كار كرده اند اينقدر پر مغز، و غير قابل وصف شده اند. در فراز آخر اوج صداي يك انسان را نشان مي دهد هر شخصي را به حيرت و توانايي هم خواننده و هم گروه وا ميدارد. گوش كردن اين آلبوم زيبا را حتي براي يك بار هم كه شده به تمامي دوستان توصيه ميكنم.

«عبدالرضا دوستي» عاشق تدريس و آموزش است. دوستيمان محكمتر و هر هفته پيوندمان مستحكم ميشود. آقا رضا خيلي به آموزش و علوم قرآني علاقه داردو عاشق درس دادن به بچه ها و نوجوانان در زمينه قرآني است.

در اين لحظه كه در حال نگارش اين كلمات هستم و برف همه جاي همدان را در بر گرفته و با عنايت به اينكه امروز روز پنجشنبه هست.... يكي از آرزوهايم اين است كه برف ببارد و ببارد و بچه هاي مدرسه مخصوصا ابتدايي ها خبر شنيدن تعطيلي را بشنوند و كلي ذوق كنند و خوشحال شوند. شادي بچه در ايام بارش برف بسيار ديدني و اگر بتوانيم آنها را احساس كنيم به زندگي اميدوار تر مي شويم.

اين هم از عيوب ماست.