ریوایس

«علیرضا موتاب» همشاگردی سه سال راهنمایی من است. پسری که هم چهره ی جذابی داشت و هم درون پاک. علیرضا را آنقدر دوست داشتم که دوری از او برایم عذابی بود در فصل تابستان. وقتی تابستان میشد میگفتم: خدایا دوری از علیرضا را چطوری تحمل کنم. نمیدانم از همان اول راهنمایی او را دوست داشتم و حس عجیبی نسبت به علیرضا داشتم. علیرضا زیاد به این مسائل توجه نمیکرد و سرش در کار خودش بود. کم کم بزرگ شدیم و باز خیابان شریعتی محل تحصیل من. دبیرستان کمی از هم دورمان کرد تا پیش دانشگاهی که اصلن هم را ندیدیم. چهارشنبه یک مرد توپر تقریبا قدبلند و کمی تپل، سرحال و خوش تیپ بالای سر میزم ظاهر شد و با اسم صدایم کرد خیلی گرم و صمیمی حال و احوال کرد و من هم طبق عادت از او بهتر تحویل گرفتم. گفت: آقا مهدی نمیشناسی گفتم نه. گفت: من علیرضا موتابم. وقتی اسمش را گفت تعجب کردم. ریش و سبیل باعث شده بود او را اصلا نشناسم. باورم نمیشد علیرضا چقدر بزرگ شده بود و کمی جا افتاده. ولی او مرا شناخت. به علیرضا گفتم روزگار است دیگر. گفت ذهنت را از دست داده ای. تو که تمام پایتخت ها را حفظ بودی و میله بارفیکس مدرسه از دست تو آسایش نداشت. گفتم پیر شدیم علیرضا. ولی باید یک تکانی به خودمان بدیم. خیلی کند ذهن شدم. در ضمن علیرضا ازدواج کرده بود و باید گفت هیچکس از علیرضا نمیتواند سرتر باشد. در ضمن یاد یکی از حکایت های سعدی هم افتادم که گفتنش جا ندارد در مورد یکی از دوستان سعدی و خلاصه..... علیرضا پسر خوب و با فهم و شعوریست به او تبریک میگویم.

«سایتیف» یک جریان ساز در کشتی جهان و روسیه بود. هنوز جوانان دوست دارند مثل او کشتی بگیرند. هر بار که روی تشک ظاهر میشد مردم فقط از او قهرمانی میخاستند. برادر او نیز 3 بار قهرمان جهان شده است. او بر روی تشک از عهده هر حریفی بر میامد. سایتیف 3بار قهرمان المپیک، 6بار قهرمان جهان و به همین تعداد قهرمان اروپا شده است. آتلانتا، آتن، پکن؛ سکوهای قهرمانی المپیک او بودند. وزن 74 کیلوگرم کشتی همیشه با او معنا پیدا میکند. در ماه مبارک رمضان با زبان روزه در سر تمرین و تشک حاضر میشد و همیشه اخلاق و بزرگی در روحیات او دیده میشد. شاید اهالی داغستان از نژاد همان دیو سپید شاهنامه باشند نه از خصلت او بلکه از نظر فیزیولوژی بدنی و انعطاف پذیری و بد بدن بودن ، نمیدانم.

آقا حداد عادل را که کمتر میتوان گفت سیاسی است. شعری در کتاب های درسی داشت که از کتب حذف شد. کلمه «تبریز» عامل این حذف بوده؛ قبلن گفتیم از عجایب روزگار این است که «روز شعر و ادب فارسی» با نام «شهریار» شاعر و تبریز عجین است حال دوستان تبریزی از کلمه زبان مادری و دری و فارسی در کنار تبریز به «گمان» افتاده اند.

کوه سرده در ملایر که کوهی اعجاب برانگیز در باطن و صورت است.

اینکه اولین بار چه کسی در ایران اذان داد و به چه نحوه ای و با چه صدایی و به روش سنی ها و یا شیعیان؛ نه کسی میداند و نه به درد کسی میخورد. اینکه مشخص و مهم است در همین 100 سال اخیر اتفاق افتاده است. تاج اصفهانی و بعد از چندین سال مرحوم موذن زاده اردبیلی شاهکارهایی را آفریدند. البته از انصاف نباید گذشت که  کار سید جواد ذبیحی درکه ای هم خوب بود. تاج اصفهانی به سبک آوازی اذان میدهد. اما موذن زاده هم مداحی بلد است و هم خوب اذان میدهد از تجوید که بگذریم بقیه کارها را خیلی عالی انجام داده است. بعد از انقلاب متاسفانه تمام اذان ها عربی شد یعنی به سبک ایرانی اذان کمتر گفته شد. حتا در مسابقات اوقاف اذان به سبک موذن زاده(یعنی استفاده از آواز بیات ترک و گوشه روح الارواح ناپسند شمرده شد). اساتید بین المللی قرآن نه تنها موفق نبودند حتی به گرد پای موذن زاده و مردمی بودن او نرسیدند- البته با تمام وجود دست آنها را باید بوسید و آنها قابل احترام هستند-. آقایان منصوری ، پرهیزگار(از بقیه مورد پسند تر است)، رضائیان، شاکرنژاد، خدام حسینی،فاطمی،سعیدیان، غفاری(باز از بقیه بهتر است)، طوسی،پناهی،کریمی و.. که اذان های جان داری ارائه کرده اند ولی زیاد با اقبال عمومی همراه نبوده اند. برای شنیدن و دانلود برخی اذان ها میتوانید به این آدرس مراجعه فرمایید. http://www.iec-md.org/baank_sedaa/ganjineh_azaan.html

آقای پناه آبادی را در نگاه اول که میبینی به یاد مجسمه های خوشکلی میافتی که نمای یک مرد سیبیلو با دستمال ابریشمی دور گردن ، شلوار مشکی ، پاچه گشاد، ریش هشت تیغه، سیبیل و موها را رنگ مشکی انداخته، لاغر و ترکه، با اینکه دست بزن دارن ولی اصلن نشان نمیدن، کفش قیصری نوک باریک واکس زده کوچک، مردمی بودن آنها را بدجوری در چشم می اندازد. از زیر ابرو های پرش وقتی اطراف را ورانداز میکند تمام جوانب را به درستی می سنجد و به قول خودش به همه به دید مظنون نگاه میکند. نظامی بودن او باعث شده که در سر صف های مختلف نانوایی، نماز، اتوبوس مثل یک سرباز، راست قامت و بلند بایستد. در زورخانه ی همدان وقتی صاحب زنگ شد افتاده حال تر شده و زودتر از همه به دیگران سلام و احوال پرسی میکند. پناه آبادی چهره اش از دور داد میزند که یک همدانی تمام عیار است. باریکی و سرخی صورت و دماغ، بینی نوک تیز، سفتی و جمع شدگی پوست صورت، با دید شک به همه چیز نگاه کردن از ژنتیک های همدانی بودن اوست. اولین نفریست که برای مراسم سوگواری ائمه سیاه میپوشد. به صورت آقا یوسف خانواده دوست و دارای گروه خونی آ از نوع + آن است. دوست داشتنی و کم تعریف. این خطوط را به درخواست دوست خوبم پسر خوب چهره « آقا امیر» که در آینده در مورد خودش چیزهایی خواهم نوشت، با سرانگشتان خود نوشتم. والسلام

به نام خدا

مرداد ماه ، یادآور خیلی چیزهای خوب است. برای مثال دستگاه ماهور آمیخته با این ماه است و کسانی که متولد این ماه هستند با این ملودی پوست و خونشان عجین شده است. ماهور همان ماژور فرنگی هاست.

امروز دانشجویان با ذوق و شوق رشته ی حقوق برایمان کارت دعوت جشن فارغ التحصیلی آوردند. شاید 3 ماه برای این جشن زحمت کشیدند به هر نیت خیلی هزینه کرده اند که خیلی هم ارزش دارد. یاد جشن فارغ التحصیلی قدیم دانشگاه محل تحصیل خود افتادم. دانشجویان ورودی سالهای پایین تر خیلی زحمت و مشقت کشیدند. خیلی هزینه کردند. استاد قلی زاده خیلی زحمت کشید و  همه دانشجویان را خوشحال کردند. همه ی دوستان بودند آقایان دهقان ، احمدی ، نیک پور، رحمانی و ... 

یاد یکی از همدرسان قدیمی افتادم گفتم یادی از ایشان به خیر شود: خانم مرادی

با ذوق و شوق، نویسنده و شاعر و سرحال و غبراق ، زبان آور و زبان آور. داستان نویس خوبی بود و از آنجا که خیلی وقت ها باید خیلی ها جوانان را با موج هایی که ایجاد میکنند ناامید کنند، فکر میکنم گرفتار شده بود و از شعر و شاعری و داستان نویسی ناامیدش کرده بودند. حیف از خیلی از جوانان خوب که برخی ها ناامید و سرخوردشان میکنند. 7 سالی میشود که از مرادی خبری ندارم شنیدم که ارشد تهران قبول شد. انسان شریفی بود و عاشق خانواده اش. در همدان کمتر از این جنس آدم ها دیده ام. یادش به خیر و نیکی. اگر خیلی از جملات و کلمات دیگر را بزنم میترسم به جرم های مختلف متهم شوم پس همانطور که خیلی چیزها در سینه ها مانده اینها هم بماند. آرزوی سلامتی برای او و اقوامش دارم.

امروز دوشنبه داشتم روزنامه « هگمتانه » مخصوص شهر همدان را میخواندم که به مطلب مورد علاقه خودم برخوردم. جالب است چشمه های کوه الوند که برگرفته از کتاب«برفراز قله های الوند» از محمد و جواد حمیدی. کوه الوند خیلی جالب و لذت بخش است. وقتی داخل محیط کوه میشوی لذت واقعی زندگی را درک میکنی. دم غروب که میشود و قصد این را داری که در کوه اقامت کنی آنقدر لذت بخش است که حدی بر آن نیست. مخصوصن وقتی در کنار دوستان یکدل باشی. سرمای خیلی خنکی تمام وجودت را میگیرد و  از اینکه از اجتماع فاصله گرفتی حس غریبی -نزدیک ترس- تو را فرا میگیرد. در مورد کوه هر چه گفته شود کم است. صحبت از کوه برای دوستانی که شب در دل کوه  نخوابیده باشند مثل این است که به یک فردی که در عربستان زندگی میکند صحبت از پاییز های دل انگیز کنی. در هر صورت چشمه های کوه الوند در آن کتاب به قرار ذیل است:

        بهشت آب

در سمت دره کیوار و جنوب قله الوند چشمه کوچکی است که از شکاف صخره‌ای بیرون می‌آید و در سال‌های کم بارش اواخر تابستان خشک می‌شود.

حوض نبی

در زیر قله الوند در جهت شمالی و سمت تخت نادر که از مشهورترین چشمه‌های الوند است و از زیر صخره‌های بزرگ خارا بیرون می‌آید و دارای آبی بسیار خنک و گوارست.

چشمه تخت نادر

در ابتدای تخت نادر قرار دارد که چشمه پرآبی است.

 چشمه کلاغ لان

                  در چمن زار کلاغ لان قرار دارد و دائمی است. 

              چشمه فرشه (فرشته)

چشمه‌ای پرآب و بسیار خنک که از زیر سنگ‌های خارا بیرون می‌آید و در دره مراد بیگ است.

                چشمه قاضی و چشمه ملک

چشمه قاضی آب شرب روستای درة مرادبیگ را تأمین می‌کند و چشمه ملک سرچشمة رودخانه دیوین است.

             هفت چشمه

در پشت چهار قله در جاده تویسرکان

                  چشمه خسرو

در مسیر یخچال به کلاه قاضی

چهل چشمه، چشمه سنگ سفید، چشمه آغل سفید و...

وقتی فکر میکنید میبینید که:

مشکل موسیقی ملی ایران نشان دادن آن(ساز و تار و تنبک و ...) در تلویزیون و برنامه ها نیست.

مشکل کتب تاریخی و قدیمی ایران که به زبان پهلوی و عربی و انگلیسی است، مشکل اصلی برگرداندن آن به فارسی نیست.

مشکل قاریان ایرانی در تجوید و صوت و لحن نیست.

مشکل دردها و خواسته ها و عشق ها در ازدواج نیست.

یکی از دوستان بسیجی میگفت اگر «م» مشکلات را برداری میشود شکلات.