ریوایس

دوچرخه سواری را از همان اوایل کودکی دوست داشته و دارم. هیجان و لذت زائد الوصفی دارد. همه ی بچه ها دوچرخه را دوست دارند و با آن شکوه و عظمت را نشانه می روند. سن و سال که بالا می رود هوس های کودکی به سر آدم میزند. یک کارهایی می کنیم که دوست داشته ایم در جوانی انجام دهیم. ولی دوچرخه سواری آنقدر لذت بخش است که وقتی با یک کودک؛ دو نفری سوار میشوی و وقتی می اندازی توی سرپایینی و داد میزنی، تمام هیجان ها و تمام دوره های سنی را با خود مرور میکنی. مخصوصا توی سرپایینی خوردنی هم بخوری... جذاب، تمام نشدنی.

فقط یک مشکل وجود داره، بزرگ ترها؟ که می بینند، میگن: آقا مهدی: دیگه شما باید دوچرخه، سوار نشی... ماشینی، موتوری .... بعضی ها هم سرشان را تکان می دهند... منم از ترس شب ها بیرون درمیام. ببینیم کی ماشین بزنه ... خیالمن راحت بشه.

برخی از افراد هم که میبینم سوار دوچرخه هستند... خیلی مسابقات ورزشی میبینند... پدر آمرزیده ها چنان می روند گویا که آرمسترانگ هستند. باید مواظب باشند ترقو ه ای ، باد فتقی و... چیزی اذیتشان نکند.

البته این نکته هم باید اضافه شود که گرفتن دوچرخه ی دیگران هم لذت چندانی دارد. البته در زمان کودکی و یا با روحیات کودکی.