ریوایس

«رازهای یک بچه، که عاشق استاد خودش شد.»

(محرم) سال97 شمسی (در شبهای تاریک شهرک مدنی فاز دو همدان) هنگامی که ساعت 11 شب می­شد و بنده افتخار همراهی «حاج مُحمّد» را داشتم که تا «حسینیه آل رسول (ص)» پیاده و یا با ماشین ایشان را همراهی کنم، در حین تاریکی شب احساس می­کردم تبدیل به یک «پَر کاه» و «بدون وزن» شده ام. تا حالا این احساس سبکی را تجربه نکرده بودم. اصلا جلوی ایشان به حساب نمی­آمدم. دلیلش را نمی­دانستم. یکبار نگاه کردم دیدم گویا «کوه الوند» در مقابلم در حال حرکت است. ترسیدم ولی ترسی که توام با ذوق و شوق بود. حاجی صحبت می­کرد، من به خود می­بالیدم که با حاجی دارم راه می­روم. یاد گذشته­های دور افتادم. زمانی که نوجوان بودم و در فکر فرو می­رفتم و می­گفتم می­شود روزی با «حاج مُحمّد» حرف بزنم، کنارش راه بروم، اصلاً روزی می­شود که حاجی مرا به «اسم کوچک» صدا بزند.... جوان­ها چه فکرهای پاک و عاشقانه­ای دارند.... حال خودم را به صاحب تمام این آرزوها می­دانستم. ولی این «اقیانوس پر تلاطم» را که کرانه­ای برای آن پدید نیست، از کدام منبع و سرمنشا تغذیه می­کند که امثال بنده اگر وارد راز و رمزهای اینان شویم ...کارمان تمام است.

«حاج مُحمّد آزادجو» از مردان بزرگ روزگار ماست. مردی که تواضع و منش خاکی او همیشه ورد زبان ما «پایین­نشینان» است. مردی که فرصت­های بسیار را از دست داد تا در کنار مردمان پایین دست جامعه زندگی کند تا بتواند گره­ای از مشکلات «فقیر نشینان» باز کند. هنوز مردان خدا زنده ­اند.

«عطر» و بوی خاصی که از این استاد بزرگوار می­توان حس کرد و استشمام کرد بی شک «عطر ظهور» است. تمامی روضه­ها، مدح­ها، نعت­ها و سرودهای ایشان به کنار و ارائه­ی مطلب این «مرد تمام­نشدنی» برای آقا «امام زمان عج  » شنیدنی و دیدنی است. «سوز صدا» و نوایش فرق دارد. احتمالا «راز ناتمامی» حاجی در «ظهور» نهفته شده باشد.