ریوایس

خدا پدر و مادر آقای پناه آبادی را رحمت کند که همچنان در این دهه محرم که مثل برق و باد در گذر است پرچم را نگه داشته است. دیشب برای اولین شب، افتخار حضور در منزل این مرد شریف و خادم اهل بیت علیه السلام را پیدا کردم. در آخر جلسه دیدم عکسی را بر روی دیوار زده اند، خیلی جالب و پسندیده به نظرم رسید. عکس مرحوم مصطفا اشرفی بود. گفتم آفرین به این کار شما که عکس آن مرحوم و یاد و خاطراتش را همچنان زنده نگه داشته اید. ایشان و آقا جعفر (اقا زاده) گفتند بله ... ما این کار را وظیفه ی خود می دانیم ایشان هم­هیاتی ما بوده است.... از این مطالب که بگذریم؛ خاطرم می آید که یکبار پیشنهاد، ایجاد یک مجموعه با عنوان تالار آثار و افتخارات مسجد سیدالشهداء را خدمت دوستان هیات امنا عرض نمودم، گفتم ای دوستان چه خوب است حداقل از پدران شهید و خانواده های معظم شهدا (شما که خیلی انقلابی هستید) تهیه و در کناری از مسجد قرار بدهید، حتا از کسانی که صف اول بوده اند و روزگاری با ما نماز خوانده اند... برای مثال: حجت الاسلام حسینی(شاگرد مرحوم آخوند ملا علی همدانی و پیش نماز مسجد)، آقای پورنوذری(پدر شهید مفقود الاثر)، مرحوم جعفری(از اهالی مسجد) ، مرحوم تبارکی(مداح و دعا خوان) مرحوم مصطفا اشرفی(جوان ناکام و خادم الحسین)، مرحوم شاهیده(مسن ترین فرد مسجدی همدان بودند بالای 100 سال)، و خیلی دیگر از عزیزانی که در ذهن ندارم. اینها به نظر من ارزش قائل شدن و احترام به مومن است. الان یکی از عزیزان مسجد در بستر بیماریست یک امن یجیب ساده برای ایشان خواندیم؟ اینها باعث جذب در مسجد است. باور بفرمایید اینها همان آتش به اختیار است. دوستان قبول بفرمایید انسان طوریست که اگر بنده همین یک ساعت دیگر بیفتم و روی در خاک کشم(یعنی بمیرم)، همین کامرانی(که واقعا کارش درست است؟؟؟) که میکروفن به دست هم هست(البته گوشکوب به دست) دیگر یک فاتحه و یادی از ما نخواهد کرد. تازه مطمئن باشید مراسم ختم مرا به حسینیه آل رسول خواهند برد... نه در مسجدی که چند روزی در آن نماز خوانده ام.... فرهنگ عقب ماندگی موجی از اخلاص میزند.... خدا به سر شاهد است مسجد از ما گلایه خواهد کرد و در دریای؟ محشر یقیه ما را ول نمیکند... واقعا یالان دنیا. چند نفر از این جوانان دانشگاه دولتی قبول شدن یک بنر ناقابل برای اینها نزدیم... حداقل یک تبلیغ برای مسجد باشد... دوستان پیراهن مشکی پوشیدن و در سر خود زدن و به قول دوستان لر زبان (هالی لاسه... نوعی حرکت رقص وار در سینه زنی) زیاد اهمییت ندارد. هوای هم را داشتن و احترام و یاد کردن بزرگان، بسیار مهم تر است.