ریوایس

سید عزیز از آنهایست که دیگر میشود - بیشتر از قبل به او اطمینان کرد. پخته و پروریده برای کارهای بزرگ آفریده شده است. همهچیز تمام است. دیگر میشود لقب دوست واقعی به او داد. هیچ وقتدوست نداشتم کسی را به خلوت درون خودم راه دهم - حتا احسان را- ولی از امروز دوست دارم او مرا تحویل بگیرد و حرفها درگوشی به هم بزنیم. دلم برایش تنگ شده . شاید ده تا خانه بیشتر با هم فاصله نداریم ولی خیلی دلم در این چند روز برایش تنگ شده است.چقدر خوب است آدم کسی را برایخوب بودن و اصل دوستی دوست داشته باشد.

سید امیر حسین یک مربی واقعی است. یک قاری شش دنگ و کوک شده است. گاهی وقتا فکر میکنم ، من که چند سال از او بزرگترم- خیلی مانده است به او برسم. حتا تازگی ها مهدی و میلاد امیر خانی هم اینجوری شدن. خیلی بزرگ شدن در راه معرفت و خود شناسی. راستش به آنها حسادت میکنم و البته افتخار.

امیر حسین خانواده بزرگ و خوبی دارد. پدر ساده و خوش برخوردش و محبتهای کل خانوادشان به ما. برای کوچه ی ما برکت در وجود اینهاست. کاش سید ادعای نبوت کند تا به او ایمان بیاورم و در راهش جهاد کنم. چقدر خوب است یک نفر اینقدر خوب باشد. البته که مهرداد غلامی هم در معرفت و حتا هادی نظری به او خیلی نزدیک میشوند . ولی سید چون سید است یک رنگ و بویی دیگر دارد. واقعا که چقدر خوب است انسان بتواند احساسات خودش را بیان کند و چقدر سخت که نتواند....

سید را دوست دارم و از اینکه چنین دوستانی دارم به وجود آنها افتخار میکنم.

این روزها مشغول تربیت چند نفر از قاریان آینده دار خطه ی مدنی است. خوش به حالش.... از پشت سر کارهایت را دنبال میکنم اقا سید گل............