ریوایس

با اینکه مدتی است از دنیای شعر و شاعری دور افتاده ام؛ اما شاید یک دوبیتی، یا رباعی یا نمیدانم چهارپاره (که آخر  هم فرق این سه معقوله را ندانستم و نمیخاهم که بدانم) ذهنم را مشغول به خود کرده است. آن هم 4 مصرع بزرگوارانه از استاد شفیعی کدکنی است. شاید اگر شیعه بخواهد برای خود تعریفی قایل شود در همین اشعار نهفته شده است. شعری استخوان دار و چقر و با نفوذ.

حسرت نبرم به خواب آن مرداب

کآرام درون دشت شب خفتست

دریایم و نیست باکم از طوفان

دریا همه شب خوابش آشفته است.

البته مصرع دوم را هم خوب نمیتوانم قرائت کنم و هم معنای آن را درست نمیدانم ؛ اگر رفقا و دوستان لطف کنند راهنمایی کنند متشکر خواهم شد.