ریوایس

«مُسیب» از آن دست آدم هایست که کاری به کسی ندارد. این روزها در عالم خودش هست. مثل «علیرضا حیدری» قهرمان جهان شده است. در یک وادی های دیگریست نمیدانم چه وادیی. دائماً در فکر است. شاید در فکر پایان نامه. من بسیار دوستش دارم و او مرا بیشتر. نمیدانم چرا؟ با اینکه رئیس من بود و هست اصلاً حالت ما رئیس و مرئوسی نبود دوستانه بود. شاید در طول 4 سال همکاری صمیمانه با هم جمع صحبت های اداری و شخصیمان به 4 ساعت هم نمیرسد. حیف که او را از دست دادم و بنده را از او جدا. در این ایام خیلی بد میگذرد ، تغییر جا و مکان. «جاوید مهر» از برادر هم به بنده نزدیک تر بود و بدون هیچ چشم داشتی از ما حمایت میکرد. او به همراه «سلمان» و البته «شکیبائی» کار اداری را به من آموختند. کسی را پرورش دادند که نه از کار اداری خوشش میامد و نه سر درمیاورد و نه میخاست سردربیاورد. جاوید حق زیادی به گردن ما دارد. چه رئیس خوبی و مدیر با لیاقتی است. خدا برای خانواده و ایران نگهداردش. آرزوی طول عمر با برکت و توفیق و سلامتی برای او و خانواده و دخترانش دارم.