ریوایس

کوه ها و کوه پیمایان چه مردمان خوبی هستند. به هر نیت که به کوه میروی خوب است. این نشان میدهد که سرزنده ای و میتوانی آنطور که میخاهی باشی. «صادق قول» و دوستانش در ابتدای «گنج نامه» کار میکنند و چه پسرهای با تلاش و با غیرتی هستند. برای اینکه نشان دهند میتوانند چه شب های سردی را در گنج نامه سپری میکنند. وقتی آبشار و اطراف آن را طی میکنی به «کیوارستان» میرسی. به «سید ابوالفضل موسوی» میگفتم هیچ علاقه ای ندارم بدانم معناش چیست؟ و به کسانی هم که این اسم را گذاشته اند با بی علاقگی نگاه خواهم کرد و میگویم بی سلیقه ها. شیب طی را که در عرض تقریبن یک ساعت طی میکنی به جایی میرسی که بیشتر آشغال دانی شده به اسم«دشت میشان». پول دارها با 8 هزار تومان رفت و برگشت با تله کابین بالا می آیند و کلی هم تخریب میکنند. آن طرف تر هم شهدایی را همانطور که 20 سالی تنها بوده اند تنها تر رها کرده اند و میگویند شهدای گمنام. نزدیک 50کیسه سیمان خوب دیدم که کنار مزار شهدا مثل سنگ سفت شده بود. چمن ها زرد بودند. مثل تپه ی اکباتان شده بود. ولی با تمام اینها الوند سرحال بود. قله نفس میکشید مثل اسب. «حمید کیوان» از ما 2تا آماده تر بود و مثل قرقی بالا میرفت.  از کوه و انسان هایش انسان روحیه میگیرد. شهر را میبیند و فکر میکند همه چیز چه خوب آفریده شده است. ولی از دست این آدمیزاد کوچولو موچولو.