ریوایس

لازم دیدم که باز پاچه ی مردم را بگیرم. خسرو 10 سال از من بزرگتر است. مرد شریفی است. در کارهای فرهنگی و عام المنفعه به قول خودش«پای کار» است. آن موقعه که کودک؟ بودم دوست داشتم با او صحبت کنم به جوان های مثل او علاقه داشتم. با خود میگفتم: آیا من میتوان با او دوست شوم و با او رفیق شوم و صحبت کنم؟. این ایام که بیشتر به او نزدیک شده ام؛ میبینم که دردهای زیادی دارد. وقتی از مکه آمد میخاستم برایش «چاووش خوانی» کنم ولی آماده نبودم. حس و حال خسرو بیشتر در مسجد و بسیج و از این دست کارهاست. عجیب هم ولایتی است. هیچ وقت او را عصبانی و غضبناک ندیده ام و فکر من بر این است که آن روی خسرو از این رویش بهتر باشد و زیباتر. خوش به حال دانش اموزان و کسانی که در مدرسه ی آقا خسرو هستند و او معلم آنهاست. آرزوی توفیق برای آقای نوری دارم.