ریوایس

در این ایام که همه چیز از گیجین و جایگاه خود بیرون آمده است، شاهد این هستیم که نادانان روزگار ما چه در عرصه های فرهنگی و سینمایی ، آداب و فرهنگ مردم را نشانه رفته(اگر این موارد که میخواهم اشاره کنم جزو فرهنگ مردم بشود شناخت) و هر کاری دلشان میخواهد میکنند و هدف ها در هاله ای از گرد و غبار فرو رفته است. برای مثال افراد تبهکار و یا معتاد که میخاهند لاغری صورتشان معلوم نشود و یا اعدامی ها در حال بالا رفتن از چوبه ی دار یا لباس بسیجی دارند یا یک ریش دارند به اندازه ی روحانی محل، یا هر فرد که در اداره های ما میخاهد سمت بگیر یا مسجد اداره میرود و یا یک ته ریشی میگذارد و کت و شلواری هم میپوشد، البته برخی ها هم بدجوری به چفیه گیر داده اند. به چادر زنان که برسیم میبینیم در طرح جمع آوری اراذل اوباش تمامی زنان فاسد و معتاد چادر هایی میپوشند که دختران حوزه ی علمیه هم چنین حجابی ندارند و وقتی هم به دادگاه می آیند خوب چادری هستند و البته برخی از زنان خیابانی هم برای اینکه ریا نشود و بگویند ما خیلی خوبیم چادر و مقنعه را به کناری گذاشته و گفته " پری رو تاب مستوری ندارد". و اما بد بختی جدیدن باب شده هر پدر سوخته و عربده کشی که دماغش را هم نمیتواند بالا بکشد و دست چپ و راستش را از هم باز شناسد؛ یا گوشش را میشکند ؛ یا در سینما و تلویزیون عربده کش ، دزد ، معتاد را برای اینکه خطری تر نشان دهند گوشش را شکسته جلوه میدهند که این هم از نشانه ی اوباش بودنش هست، در صورتی که از قدیم به رفقا ی کشتی گیر میگفتند که هرکس گوشش شکسته باشد مسئولیتش در اجتماع بیشتر است و باید حواسش جمع باشد. الحمدالله همه چیز برعکس شده و کار به کجا میخواهد برسد خدا میداند .