ریوایس

دانشجویی که همراه تحصیل در سطح دانشگاه کاردانشجویی هم انجام میدهد. پدرش را نزدیک به یکسال است که از دست داده است. میگویند که پاهایش توان راه رفتن ندارد ولی ذهن و دستان و نگاه هایش آزاد است. تا همین چند وقت پیش فکر میکردم که دخترانی که نقصی در جسمشان هست، به نوعی در ایران بد شانس ترین افراد جامعه هستند. اما از زمانی که زهرا ها را دیدم دیگر اینگونه نیست. از نگاه هایش خیلی چیزها را میتوان فهمید. خیلی از سئوالاتی که شاید نمیتوان پاسخی برای آنها پیدا کرد. درخواست های که هرگز جواب نخواهند داشت. اگر روحیه ای که این بزرگواران دارند یا مجبورن داشته باشند با آن میشد دنیا را گرفت. گاهی اوقات دوست دارند که دیگران اینگونه به آنها ننگرند ولی. حقشان همیشه ضایع است ولی خودشان باید این حق ها را زنده کنند. یک عبارت شنیدم که گفت:« اگر فلج مادرزاد قهرمان المپیک نشود ، تقصیر با خود اوست».