ریوایس

زهی سعادت من کِم تو آمدی به سلام             خوش آمدی و علیک السلام و الاکرام

قیام خواستمت کرد عقل می‌گوید                    مکن که شرط ادب نیست پیش سرو قیام

اگر کساد شکر بایدت دهن بگشای                    ورت خجالت سرو آرزو کند بخرام

تو آفتاب منیری و دیگران انجم                           تو روح پاکی و ابنای روزگار اجسام

اگر تو آدمیی اعتقاد من اینست                        که دیگران همه نقشند بر در حمام

تُنُک مپوش که اندام‌های سیمینت                     درون جامه پدیدست چون گلاب از جام

از اتفاق چه خوشتر بود میان دو دوست                درون پیرهنی چون دو مغز یک بادام

سماع اهل دل آواز ناله سعدیست                      چه جای زمزمه عندلیب و سجع حمام

در این سماع همه ساقیان شاهد روی                بر این شراب همه صوفیان دردآشام