ریوایس

وقتی از جاده های ایران با ماشین عبور میکنی در داخل بیابان ها و کویرها درختانی را لخت و عریان با تعدادی برگ میبینیم در کنار اغلب آنها جوی آبی هم روان است که البته خشک هم شده است. اینها اکثرا همان درختان سنجد با ثمرات قهوه ای رنگ خودشان است. مردمان معاصر کمتر به ویژگی های آنها پی برده اند. از خواص میو های آن که بگذریم یکی از اقوام از پیرمردی روایت میکرد که  در جواب شخصی که گفته بود مردم قدیم دیوانه بوده اند که این درختان به درد نخور را در  کنار باغات کاشته اند گفته بود ؛ این درختان سنجد گازی یا حالا ترشحاتی از خود دارند که باعث کشتن یکسری از حشرات میشود و آسیب کمتری به باغات میرسد و قدما در کنار اکثر باغ های ایرانی خصوصا غرب ایران از این نوع درخت کاشته اند. و کار به جایی انجام داده اند.

گیاه (یا گل) تریاک

در ایام گذشته - پهلوی اول- در کنار مزرعه های گندم و جو یک قطعه زمین هم اختصاص به کاشت گیاه تریاک میشد . دو هدف را داشتند 1- استفاده از محصول؟ آن ،که ملت دم و دودی بگیرند؟ 2- کشتن هرگونه حشره موذی و کشتن سن در مزرعه گندم که مثل این روزها نبود که هرچه ماده ی شیمیایی بزنی باز هم حشرات موذی کشته نمیشوند. این هم خاصیت تریاک که اسمش بد در رفته

این دو مورد را بنده از پیران قوم شنیدم و به نظر هم علمی باشد. به هر روی قدیمی ها هر چه گفته اند درست بوده است.