خلقیات ما ایرانیان (از قول غفاری)
سلام. عجله نکنید و مرا به الحاد و کفر مخانید.
شراب را حرام میدانیم ولی مصرفش از همه شُربیات بیشتر است.
عرق را جزو خوراکیات داروی مفید میدانیم مانند عرق نعناع ، عرق پونه و عرقیات مختلف ولی برای اینکه عرق را خراب کنیم نام دیگر شراب را عرق میگذاریم یعنی عصاره ی انگور است.
آزار مردم را زشت میدانیم ولی تا 3 بامداد در عروسی ها بزن و بکوب داریم تا چندین خیابان را پوشش میدهیم.
رشوه را حرام میدانیم ولی مخفیانه جزو حلالترین مسائل آن را تلقی میکنیم
بهترین موسیقی را داریم ولی در عروسی از نوع بد و ناکوکش استفاده میکنیم که خوب مردم را اذیت کنیم.
بعضی از آهنگ ها غمگین است مثل شور عرب یا صبا عرب ها و یا دشتی خودمان ولی از عجایب روزگار این است که با این آهنگ های غمگین ما این توانایی را داریم که میرقصیم و خودمان را با آن تلوتلو میدهیم.
در مقابل افراد انعطاف نشان میدهیم ولی در پشت سر خیلی سفت و محکم طناب دارشان را میبندیم
دروغ را خوب نمیدانیم ولی مثل نقل و نبات آن را دوست داریم و از آن استفاده میکنیم .
به افراد میخندیم و روبوسی میکنیم ولی در ذهن، پدرشان را درمیاوریم.
اسلام صیغه را از بهترین حلال ها میداند ولی در ممالک اسلامی و خصوصن ایران آن را از بزرگترین گناهان کبیره به شمار میاوریم، و انجام مخفیانه ی او را شیرین میدانیم.
آقایان سیگار را حرام میدانند ولی از بهترین و درآمد زا ترین کارخانجات ما در داخل کشور، شرکت دخانیات است.
نمیدانم چرا در این 200 سال اخیر آقایان هرچه را حرام کرده اند بعد از چند دهه جزو حلال ترین چیزها میشود؛ از میکروفن و باند و اکو بگیر تا سی دی و تلویزیون و رادیو و نوار ، ویدئو و دیوی دی تا این روزها ماهواره و...
چادر یک ارزش است ولی دراین مملکت زندانی را وقتی میاورند در سرش چادر میکنند و چادر متعلق به بدبخت بیچاره هاست. قضیه ریش و لباس ارزشی پوشیدنی هم همینجور است، تمام اعدامی ها یا ریش دارن و یا لباسشان را رو انداختند ، زن اعدامی هم که چادر پیچ میکنیم.
گوشت حیوان بدون ذبح اسلامی حرام است ولی بیشترین وارد کنندگان گوشت یخی و مرغ حرامِ برزیلی ،ایران است.
خودمان را افتاده حال نشان میدهیم ولی گرگی در پوستین داریم که اگر افراد را در بیابان گیر بیاوریم با اره سرشان را از پشت سر میبریم.
قرآن را بهترین کتب آسمانی میدانیم ولی کوچکترین اهمیتی به آن نمیدهیم و سالی یکبار از آن مرور میکنیم در عوض دعا ها و مناجات را هر روز و هر هفته روزی چند بار در مساجد میخانیم.
تقدم در سلام را ارزش میدانیم ولی دوست داریم که دیگران به ما سلام دهند.
برادر را پاره تن میدانیم ولی بجز مرگش آرزوی هیچ پیشرفتی را برای او نداریم – حتا ضرب المثل هم در این مورد داریم-.
همدیگر را میبوسیم ولی به قول شاعرک؛ طناب دارشان را در خیال خود می بافیم.
نماز را بهترین عمل می دانیم ، ولی برای اینکه به عمد اسلام را خراب کنیم آن را در مساجد برای سکو های پرواز خودمان قرار میدهیم و خیلی خوب ریا میکنیم.
سیاسیون که بزرگان مملکتند و مردم هم خیلی خوب قبولشان دارند و همیشه باید راست بگویند، ولی میترسم بقیه اش را بگویم.
برچسب: ،
