ریوایس

نظریه ای داشتم که خواستم با دوستان آن را مطرح کنم: ایراداتش را فرامایش بفرمایید

شیعیان آنقدر به موسیقی علاقمند هستند که کاسه سازها را وارد سینه های خود کردند. شاید بپرسید چطور و چگونه . شیعیان ایران برای اینکه اجازه ندهند ردیف های ایرانی از بین برود و بر اثر حرمان های روزگار تاراج نشود ،بهترین گزینه یعنی سینه های مشتاقان را برای حفظ این آثار در نظر گرفتند. به طوری که با گذشت زمان و در عزاداری ها چون موسیقی و ساز کلهم حرام بودند برای اینکه ایرانیان ریتم و فاصله و نت ها را فراموش نکنند از سینه زنی استفاده کردند . ایرانی ها بهترین اشخاصی هستند که میتوانند ریتم را حفظ کنند آن هم در حین خواندن و عزاداری به طوری که در حین سینه زنی هر ضربه ای که به سینه میخورد خودش زخمه ای به ساز یا به تار و یا سه تار است. البته اصل سینه زنی که مبارک هست ولی حفظ ریتم و ملودی را نباید در این کار از نظر دور داشت ولی بنازم به این انتخاب بزرگان دین و هنر که چنین نقشه ای را برای حفظ فاصله ها فکر کرده اند.