ریوایس

یکی از پاکترین و البته پر زحمت ترین شغل های دنیا فراشی یا سپوری است. کسانی که در این کسوت به اجتماع خدمت میکنند دوستشان دارم . از سختی این شغل همین بس که ، عزیزانی که آشغال در خانه ی بنده و شما را در داخل کامیون پرت میکنند و به حالت دو به دنبال ماشین میدوند و این کار شاید 10 کیلومتر را شامل شود -بنابراین دوندگان و بدن های سالمی هم دارند- و این از نشاط آور ترین بخش کار آنهاست. نمیدانم چرا اینقدر این سروران ما در گمنانی به سر میبرند. میگویند هر شغلی در زمان حاکم عادل افتخار است و کار کردن در هر لباسی عزت آفرین. چند وقت پیش هم فیلمی به اسم نارنجی پوش ساخته شد. در حوالی زندگی ما 2 نفرشان را میشناسم با یکی از آنها سلام علیکی دارم ولی با آن یکی که چند ماهی آمده همیشه دوست داشتم صحبتی کنم ، زیر و بم صدایش را بشنوم، ببینم او چقدر به آن خدایی که میپرستند نزدیک است و به قول شاعران چقدر دلش آسمانی است. دیروز بعدظهر صدایم کرد. خجالتی بود. چقدر خوشحال شدم.گویا بزرگی صدایم کرده. عرق کرده بود. وزن بدنش چند کیلویی از من کمتر بود.نگاه او مثل نگاه های سلمان بود. پاک و بدون ریا ولی با شرم. با لکنتی که از اول ورود به دنیا همراهش بود گفت: آقا ساعت چند است؟ با اشتیاق هیجان آور و وصف ناشدنی گوشی را بیرون کشیدم و گفتم: چهارو پنج دقیقه.گفت: ممنون. همین

مردان خاصت از نظر خلق در حجاب   شب در پرده ی معرفت و روز در قبا