ریوایس

می خواند درس قرآن درپیش شیخ  شهر                      وزشیخ ، دل ربوده  به غنج ودلال خویش

می داد  شیخ ، درس   ضلال مبین   به او                   وآهنگ  ضاد   رفته  به  اوج  کمال خویش

دختر نداشت طاقت گفتار حرف  ضاد                          با آن دهان کوچک غنچه مثال خویش

می داد شیخ  را به   دلال مبین    جواب                       وان شیخ  می نمود  مکرر مقال  خویش

گفتم  به  شیخ    راه  ضلال  اینقدر مپوی                     کان شوخ منصرف نشود از خیال خویش

بهتر  همان بود  که    بمانید     هردوان                     او دردلال خویش و تو اندر ضلال خویش

                                                                                                                                                                                                                 ملک الشعراء بهار